Sinds vorig jaar heb ik een mini kruidentuin op mijn balkonnetje. Een paar bakken met diverse soorten munt, citroenverbena, lavas, peterselie en tijm. Helaas heeft de basilicum het niet overleefd, net als de rozemarijn die uit de biosupermarkt kwam. Die groene vingers komen nog wel…maar de andere kruiden staan er inmiddels stralend bij. Hallelujah! Geweldig om verse kruiden binnen handbereik te hebben. Wat peterselie op je broodje verse eiersalade, wat tijm in de soep of over de geroosterde aardappels, lavas voor in de bouillon en munt voor in de thee of om een haarspoeling mee te maken. Je ziet het groeien en groot en sterk worden!
Zo´n kruidentuintje komt blijkbaar niet zonder bijbehorend ecosysteem. Want de afgelopen weken zag ik een slakkenspoor over mijn citroenverbena en hadden we plotseling een miereninvasie! Op twee hoog notabene! En dan heb ik het nog niet eens gehad over de bladluizen die al langer mijn groene paradijsje bevolkte. Mieren brengen bladluizen met zich mee. Wie er eerder was weet ik niet en dat kan me ook niet zo veel schelen. Beestjes zijn heel leuk, maar sommigen zijn beter te genieten vanaf een afstandje. Tijd voor wat milieu- en waar mogelijk diervriendelijke bestrijding van ongewenst gezelschap (het woord ongedierte mag wat mij betreft, net als het woord onkruid, per direct uit de Van Dale geschrapt worden).
De slak (of om beter te zeggen: het spoor ervan) heb ik na die ene keer niet meer terug gezien. En dat is maar goed ook, want hij had mijn pril ontloken citroenverbena te grazen genomen. Gelukkig had ik al een nieuwe gekocht omdat ik dacht dat ook de verbena de winter niet had overleefd. Ik kan nu in ieder geval zeggen dat dit ijzersterke plantje (pun intended: ijzerhard is de Nederlandse naam voor verbena) niet alleen de winter, maar ook een slakkenaanval heeft overleefd.
De bladluizen heb ik geprobeerd te bestrijden met de veelgelezen tip om een teentje knoflook bij de belegerde plant in de grond te stoppen. Vandaag zag ik de bladluizen zitten op het stengeltje wat uit die teen knoflook is ontsproten…dát gaat dus niet werken. En dan de mieren: ik lees op internet dat ze niet houden van onder andere munt, lavas en knoflook. Eh, wat had ik ook alweer in mijn kruidentuintje? De mieren die ik heb, hadden dat memo niet gelezen denk ik.
Er stonden nog meer (nuttige) tips op die website. Ongeduldig als ik ben heb ik gewoon van alles tegelijk geprobeerd. Een groot offensief van kruidnagel, stukgewreven knoflook, azijnwater, citroensap en witte peper heeft een groot deel van de mieren verdreven. (Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat ik er ook een aantal naar het mierenhiernamaals heb gestuurd.) Niet allemaal, kwam ik vandaag na een weekje vakantie achter. Ik kwam er ook achter dat mijn Marrokaanse munt dankzij de zorgen van mijn moeder explosief is gegroeid, bedankt mam! Maar goed, hier en daar een mier is niet zo erg als een balkon dat wemelt van de zwarte beestjes.
Als we het dan toch over zwarte beestjes hebben, ik zag er nog meer van kruipen! Maar dan de goede variant (voor zover er echt slechte zijn dan), larves van lieveheersbeestjes! Deze kleine kruipertjes zijn dol op bladluizen en eten ze massaal om uiteindelijk op te groeien tot volwassen lieveheersbeestje. Toevallig weet ik nu ook dat ze stekeblind zijn en bij toeval tegen een bladluis aan moeten lopen. Dat verklaart meteen waarom de larve die ik in de buurt van een samenscholing bladluizen zette, heel eigenwijs de verkeerde kant op liep. Ik vind het een wonder dat het die kleintjes lukt om überhaupt groot te worden!
Ik ben superblij met mijn lieveheersbabies. Nu doe ik geen enkele poging meer om van de bladluizen af te komen uit angst dat mijn larfjes te weinig eten hebben om groot te worden. Ik ben zelfs heel voorzichtig geworden met het plukken van munt voor in de thee – voor je het weet drink je lieveheersbabiesthee…
Blijf op hoogte van nieuwe posts en volg Duurzame Dinkies op Facebook!
Duurzame Dinkies 