Ik heb het geweten

Er zijn van die momenten dat ik het moeilijk vind om vast te houden aan mijn duurzame principes. Om op dát moment te leven volgens mijn eigen idealen. Bijvoorbeeld om de thermostaat niet hoger te zetten dan 18,5° C wanneer er een keiharde wind staat die met volle kracht op onze (toch wel goed geïsoleerde?) nieuwbouwwoning staat te blazen.Wanneer ik in mijn zoektocht om mijn haar zo min mogelijk te wassen (en dan ook nog op natuurlijke wijze) aan het einde van een dag maar hoop dat het niet al te erg opviel dat ik tegen een wasbeurt aan zat. Wanneer ik iets lekkers bedacht heb om te eten en in de supermarkt niet alle ingrediënten biologisch te verkrijgen zijn. Wanneer ik écht behoefte heb aan een schaamteloos lange, hete douche.

Het zijn van die duivelse dilemma´s. Ga ik voor de makkelijke oplossing of blijf ik volharden? Geef ik de thermostaat een roei naar de 20° C of trek ik mijn warme wollen winterwoontrui weer uit de kast? Grijp ik terug naar reguliere shampoo of pak ik toch weer de roggemeel? Maak ik mijn gerechtje dan maar niet-biologisch of probeer ik ter plekke een ander gerecht te bedenken dat ik wel biologisch kan maken? Spring ik onder die lange, hete douche of probeer ik me op een andere manier warm te krijgen?

Er zijn van die momenten dat ik neig naar de makkelijke weg. De weg van de minste weerstand. Momenten waarop ik de strijd niet denk te winnen. Maar dan bedenk ik met welk tempo (en dat is sneller dan het licht) we met zijn allen bezig zijn om de wereld ten gronde te richten. Dat er al nanodeeltjes plastic in onze voeding zitten. Dat onze bijen – onze bron van leven! – nog steeds op uitsterven staan omdat Monsanto een te grote lobby heeft. En ik bedenk me, dat veel mensen nog niet één keer in hun leven hebben stilgestaan bij dit feit. En dat het dus op mij (en de anderen) aankomt om dit wel te doen. Extra te doen. Dat ene stapje extra geven, omdat een ander weigert te lopen. Waar een ander asociaal is, probeer ik extrasociaal te zijn.

Ik ben geen heilige. Er zijn gerust wel momenten dat ook ik de strijd verlies. Maar ik wil de strijd winnen, zo vaak mogelijk. Al is het maar de slag. Om te compenseren voor alle mensen die niet eens met de strijd bezig zijn, die niet eens weten dat er een strijd gaande is! Ik ben geen voortrekker, ik neem niet het voortouw, die illusie heb ik niet en hoef ik ook niet. Maar ik trek wel. En ik weiger dat touw los te laten. Omdat ik weiger om onze wereld op te geven.

Blijf op hoogte van nieuwe posts en volg Duurzame Dinkies op Facebook!